Paris için planlarımdan biri de bir gece caz dinlemekti. İnternette caz klüplerini araştırırken Guardian’da “Paris’in en iyi şopar caz barları” isimli bir makaleye rastladım. Tesadüf o ki, listede yer alan barlardan benim en çok gitmek isteğim, otelimin hemen köşesindeymiş.
Her zamanki utangaç tavrımla klübün (aslında mekan her anlamıyla bir Cafe ama caz çaldıkları için klüp dedim) önce bir tarafından sonra da diğer tarafından içeriyi süzüp öyle girebildim içeriye. Girer girmez bir bar karşılıyor sizi. Barın solundaki koridordan, akşam yemeği için hazırlanmış beyaz örtüleriyle masaların yer aldığı salona ulaşılıyor. Barın önündeki masalar örtüsüz. Çalgıcılar barın hemen solunda. Yanlarında da pasta dolabı var.
Hem grubu görebileceğim hem de Magenta Bulvarı’nı seyredebileceğim bir yere oturdum. Oturur oturmaz klarnetçi bir selam çaktı, ben de tebessümle karşılık verdim. Bar bölümünde bir tek ben vardım. Sanki hemen kalkacak, ayaküstü uğramış gibi bir bira söyledim. 7,40 avroymuş, kol gibi girdi.
Kemancı Stephane Groppelli ve arkadaşları Bouquet de Nord ismindeki bu mekanda her cuma akşamı çalıyorlarmış. Onlarla konuşmuş değilim, Guardian’dan öğrendim size satıyorum.
Ama gerçekten iyi çalıyorlar be arkadaş! Bira bitti, mekana ısınmış, utangaçlığımı üzerinden atmıştım. Oranın müdavimiydim artık. Kırmızı şarap ve biftek istedim. Çetin Altan mı yazmıştı tam hatırlamıyorum ama Bouquet de Nord ismindeki bir caz kahvesindeydim ama sanki orada değildim.
Klarneti dinlerken aniden aklıma düştü. Yıllar önce Selim Sesler’in Keşan Yolları albümünü dinletmiştim babama. Albümdeki “Gelin Alma” havasında gözleri dolmuştu. Trakya düğünlerinde çalarmış. O şarkıyı dinlerken çocukluğuna mı gitti, neler düştü belleğine bilmiyorum. Sormamıştım da.
Paris’te klarnet dinlerken babam geldi aklıma. Kahveden çıktım, bir tek daha atmak için bir yer aradım. Herkes kalabalık halinde eğleniyordu ve tek başıma olmak istemedim. Otele döndüm, havalimanından aldığım malt viskiden koydum ve bu yazıyı yazdım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder